خدایا ارامشم تویی

ما همه می‌دانیم که اسلام دین رافت و رحمت است، دین گذشت و اغماض است، دین عفو است، دین صفح است. خداوند می فرمایند: «وَلْيَعْفُوا وَلْيَصْفَحُوا أَلَا تُحِبُّونَ أَن يَغْفِرَ اللَّهُ لَكُمْ؛  باید مؤمنان عفو و صفح پیشه کنند و از بدی ها درگذرند، آیا دوست نمی‌دارید که خدا هم در حق شما مغفرت (و احسان) فرماید؟»(نور، ۲۲). 

اسلام دین صلح است: «وَالصُّلْحُ خَيْرٌ»(نساء، ۱۲۸)، «وَأَصْلِحُواْ ذَاتَ بِيْنِكُمْ»(انفال، 1) اما از آن طرف هم می‌دانیم که بالاخره  سخت‌گیری‌هایی هم در قسمت‌هایی شده؛ ما در اسلام جهاد را داریم. بالاخره جهاد با لبخند نیست، جهاد با سلاح است و سلاح فقط برای نگاه کردن نیست. سلاح هم گاهی زمینه استفاده پیدا می‌کند، باید فرود آورد یا باید نشانه‌گیری کرد شمشیر هم وقتی پایین می‌آید به کسی ناز نمی‌ کند، سر را می‌ شکند می‌ برد. 

درتاریخ اسلام هم ما می‌دانیم در زمان پیغمبر اکرم(صلی الله علیه و آله) در خود مدینه عده زیادی سر بریده شدند که بیشترشان به دست امیرالمومنین (علیه السلام) بود. بنی قریظه بر اثر تخلف و عهد شکنی که کردند و با دشمنان اسلام هم پیمان  شده بودند، از طرف خداوند به پیامبر(صلی الله علیه و آله) دستور داده شد که باید از این ها انتقام بگیرید. بر حسب نقلی در یک روز هفتصد نفر را سر بریدند.

آیت الله مصباح یزدی