خدایا ارامشم تویی

​پسری به پدرش گفت:بابا،برویم فلان فیلم را که الان در بعضی سینماها به نمایش گذاشته شده است را ببینیم. پدرش از او سوال کرد که آن فیلم،چگونه فیلمی است. پسر درباره آن فیلم به پدرش توضیحاتی داد. پدر سوال کرد که آیا موارد بدی هم در آن فیلم وجود دارد؟ پسر در جواب گفت: مقدارِ بسیار کم! پسر اصرار داشت که حتما پدرش را برای تماشای فیلم به سینما ببرد و هر دو آن را تماشا کنند؛ زیرا بخش بد فیلم در برابر تمام فیلم،بسیار کم بود.
پدر به آشپزخانه رفت و دو تا همبرگر با تمام مخلفات آن درست کرد. بعد به داخل فضای سبز رفت و دو تکه بسیار کوچک از فضولات سگ،به صورتی که مشخص باشد،بر روی همبرگرها گذاشت. سپس آن دو همبرگر را در سینی قرار داد و روی میز،جلوی پسرش گذاشت و به پسرش گفت:خب،این دو تا همبرگر را بخوریم و بعد برای تماشای آن فیلمی که گفتی برویم سینما. پسر وقتی خواست همبرگرش را بردارد و بخورد،چشمش به فضولات سگ که بر روی نان همبرگر گذاشته شده بود افتاد و گفت: بابا این چیه؟فضولات سگه؟ پدر در جواب گفت:بله، مقدارِ بسیار کم است؛با توجه به حجم و وزن آن همبرگر،این فضولات سگ بسیار ناچیز است. پسر با تعجب گفت: بابا،چی می گی؟ به هر صورت،جر و بحث بین پدر و پسر اتفاق افتاد. پسر حاضر نبود که حتی به میزان بسیار کم از فضولات سگ را به جسم خود وارد سازد،ولی اگر فضولات به روحش وارد می شد آن را می پسندید.
پدر نیز می گفت همانگونه که جسم ما مهم است و ما حاضر نیستیم کثافات و فضولاتی وارد آن شود،روح ما مهم تر است و ما به هیچ وجه نباید فضولات و کثافات را به روحمان وارد سازیم. تماشای صحنه های بد،هرچند بسیار کم،از طریق فیلم و…،به روحمان ضربات مهلکی وارد می سازد و پیامدهای بسیار وحشتناکی خواهد داشت و نباید به آن تن دهیم. متاسافه افرادی به این موضوع توجه نمی کنند. به خوراک جسمان بسیار اهمیت می دهند،که باید هم بدهند،ولی درباره خوراکی که به روحشان می دهند،هیچ توجهی ندارند؛درباره خوراک جسم دقت می کنند،ولی درباره خوراک روح،خیر. آیا غذای جسم مهم است،ولی غذای روح مهم نیست؟!